SURUÇ'TA YANDIK

Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!

Düşüncemizin katlanması mı güzel 

Zalim kaderin yumruklarına, oklarına 

Yoksa diretip bela denizlerine karşı 

Dur, yeter demesi mi?

Olmuyor; kızıyorum, nefret duyuyorum, bağırıp çağırıyorum yetmiyor kırıp döküyorum 

ama yine olmuyor çünkü öldürmek eylemini, insan olması mühim bile değil, ya da bir 

canlıya zarar vermek düşüncesini hayal etmek bile beni yaralıyorken bu kadar insanın 

öldürülmüş olmasını nasıl anlayabilirim?  Oysa ben istiyorum ki sevgi ve saygı çerçevesi 

içinde kalabilsin insan, çünkü orada her şeyin bir çözümü var, çünkü orada her yaraya bir 

merhem var ama ölüm…

Ölmek, uyumak sadece!

Düşünün ki uyumakla yalnız 

Bitebilir bütün acıları yüreğin, 

Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun. 

Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü. 

Çünkü, o ölüm uykularında

Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından

Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu. 

Bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan. 

Bence cahillik bu, başka adı olabilir mi? Koca bir cahillik bu yoksa nasıl hepimize yetecek 

kadar olduğu halde hepsi benim olsun naralarıyla yanlış yollara saparak 3 karış toprağa 

mecbur bırakır insan kendini? Cahillik olmasa nasıl dünyanın en kötü adamıydı diye 

arkasından konuşulmasına razı gelir, onlarca kişiyi evlatsız onlarca kişiyi anasız onlarca 

kişiyi babasız nasıl bırakabilir ki ardında? Cahillik bu! 

Yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına?

Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine 

Sevgisinin kepaze edilmesine 

Kanunların bu kadar yavaş 

Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine

Kötülere kul olmasına iyi insanın 

Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken? 

Biri gelecek senin yüreğini söküp götürecek, gözün gibi baktığın o çiçeğini ayaklarıyla 

ezecek. Söyleyin bu kadar vicdansız, bu kadar insafsız, bu kadar insanlıktan uzak olan 

kim? Her yerde üzüntü ve keder yani her yerde ölüm yani yalnızlık varken geçip olanlara 

bakarak oh olsun diyebilen o insanlık dışı varlık ya da varlıklar kim? 

Kim ister bütün bunlara katlanmak 

Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek

Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa

O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya 

Ürkütmese yüreğini? 

Bilmediğimiz belalara atılmaktansa

Çektiklerine razı etmese insanları? 

Hanginiz orada olmak isterdi ki oysa oradan tesadüf eseri geçen biri bile olabilirdiniz. Söz 

gelimi belki de küçük çocuğunuzdu ölen arkadaşlarıyla oynamak için çıktığı sokakta olayı 

fark edip izlemeye giden ve oracıkta hayata gözlerini kapayan. Çok zor dayanmak 

böylesi bir ölüme. Çok zor biliyorum öylece sessiz kalıp beklemek, teslim olmak bir 

adalet beklentisine. Uyumaya çalışmak bir türlü kapanmayan bir bilinçle çok zor 

biliyorum.

Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi: 

Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor 

Yürekten gelenin doğal rengini. 

Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar 

Yollarını değiştirip bu yüzden

Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.

Kütüphane kurmayı istiyorlarmış. Cahillikten beslenen birilerinin hedefi olmuş olmalılar 

yoksa başka kim kitaplardan bu kadar korkar? Suruç'ta alev aldı insanlık namussuz bir 

bombanın yüzünden, Suruç'ta sayfa sayfa yandılar... 

*Şiir: W. Shakespeare / Hamlet