“MEKTUPLA BAŞLAYAN SERÜVEN”

Tuğlu, gazetemize yaptığı açıklamada, 49 yıl önce yayın hayatına koydukları Kuşakkaya Gazetesi ile ilgili olarak kuruluş öyküsünü anlattı.

Gençlik yıllarında arkadaşlarıyla mektuplarda güncel konuları ve sorunları tartıştıklarını anlatan Tuğlu, “Arkadaşlarım üniversitede okuyorlardı. Ben üniversite dışındaydım. Ama mektuplarımızda hep tartışırdık. Sürekli okuyordum. Birkaç gazete ve dergilere aboneydim. Erzincan’da ‘Kazan’  adında bir gazete çıkıyordu. Gümüşhane Milletvekili de seçilen Nurettin Özdemir, Erzincan’da avukatlık yapıyordu.  Bana konu vererek yazı yazmamı istedi. Ben de yazıp yolluyordum. Gazete ile tanışmam yazdığım yazılarla başladı” dedi.

“Özdemir, sitem etti”

“Nurettin Özdemir yazılarımı beğeniyordu ama sitem de ediyordu. Bana, ‘Toplumun karşısına noksan çıkmaya hakkın yok. O yazdığın yazıyı üç beş arkadaşın arasında konuşabilirsin. Düşüneceksin ki bu gazeteyi binlerce kişi okuyor, içinden her seviyeden insan var parlamenteri var, sanatkarı var, şairi var, yargı adamı var, gazetecisi var onların hepsine bir şeyler verebiliyorsan yaz, veremiyorsan yazma’ diye sitem ediyordu.”

“Nasip olmadı”

“Nurettin Özdemir, 1953 yılında Aydın Doğan’ın babası İrfani Doğan’ın sahibi olduğu bir gazete çıkardı.  Bana ‘birlikte çıkaralım’ dedi ama nasip olmadı. 1957 yılında Demokrat Gümüşhane Gazetesi ‘Kültür ve Sanat’ sayfası açtı. Sorumlu Müdürü Metin Kantek’ti. Ben de gazeteye edebi yazılar, şiir ve öykü yazmaya başladım.”

“Gazete kuracak paramız yoktu”

“Beni yazılarımdan tanıyan Lütfi Çetinkaya, bana, ‘gazete çıkaralım’ diye ısrarcı oldu. Çetinkaka’ya, ‘senin paran yok, benim param yok, nasıl gazete kuracağız’ diye sorunca, ‘sen evet dersen bu iş olur’ dedi. Rahmetli Kemal Akçay, Çetinkaya’ya 10 bin lira verdi. Çetinkaya ile birlikte bir matbaayla konuşmak için Ankara’ya gittik. Baskı makinesini aldık. Baskı makinesi dışında başka malzemelere de ihtiyacımız vardı ama paramız kalmamıştı. Dönemin Belediye Başkanı rahmetli Sabahattin Aytaç’ı aradım, bize 6 bin lira gönderdi. Baskı makinesi ve malzemelerle Gümüşhane’ye döndük.  İlk gazeteyi bu günkü adıyla 20 Haziran 1967 tarihinde haftada iki gün olmak üzere yayın hayatına soktuk.”

“Çok sıkıntılı yıllardı”

“Dizgi elle diziliyordu. Çok sıkıntılıydı. Teker teker harfleri diziyorduk, düzeltmesi de zordu. Okuyarak yazıyorduk, okuyarak dağıtıyorduk. Yeteri kadar harf bulunduruyorduk. 10,12,14,16 punto, başlıklar için ayrı bulunduruyorduk.  Haftada iki gün Salı ve Cuma günleri çıkıyorduk. 3 kişiyi beş kişiyi çalıştırma imkanı yoktu. Gazeteye başladıktan sonra aldığımız ilanlar ikinci ya da üçüncü sayıda yarıya indirdiler. On liraydı, beş liraya düşürdüler. Gazetenin kağıdını  İzmit SEKA’dan alıyorduk. Daha sonra ki yıllarda Giresun AKSU kâğıt fabrikasından almaya başladık. Birikmiş eski gazeteleri kamyona yükleyip götürüyorduk, onları alıyorlardı, bir miktar para ödüyorlardı. Bizim aldığımız kağıtların üzerine ilave yapıyorduk. Aklımıza gelen herkesi abone ettik. Herkese gazete gönderdik, gönderdiğimiz bin kişiden 100-150 kişi abone parası yolladı.”

“Gazetecilik sabır işidir”

“İngilizlerin bir atasözü var, “sabır herkes için geçerlidir” bu, ideal işler için daha çok geçerlidir. Ben bu sözü gazetecilik için kullanıyorum. Sabır herkes için geçerlidir. Gereklidir. Fakat gazeteci olanlar için daha çok gereklidir. Gazeteci duygularını hizmete ve mesleğine katmaması lazım. Dışarıda bir hakaret gördünüz de bunu gazeteye intikal ettirmemeniz lazım. Çünkü hakaret eden kişiyle sizi ilgilendirir, mesleği ilgilendirmez. O sabrı göstermek lazım. Yine işi hakarete dökmemek lazım. Süleyman Demirel’in bir sözü var, “ yazın çizin ama kırmadan dökmeden” tabiri ile insanları rencide ederek bir yere varılmaz. Gazeteci sabırlı, hoşgörülü olmak zorunda. Gazeteci  istediği partiyi tutabilir ama partiyi ön plana çıkarma gayreti içerisinde olmaması lazım. Tarafsız gazetecilik yapıyoruz deniyorsa, gazetecinin tarafı, partisi, adamı olmaz.”