İyi ki Gümüşhane’ de Yaşıyorum Dediğim Zamanlar

Hayat bir ezan çiçeğinin akşamüzeri usul usul yapraklarını açışı gibi fark ettirmeden sınırlarımızı gelişen teknoloji ve bilim sayesinde genişletiyor; ancak aynı hızla da fark edemediğimiz bir biçimde hayatımıza duvarlar örüyor ve sabahları yapraklarını kapatan, ölen, ezan çiçeği gibi bizler de otobüslerde yaşlılara yer veren, kendinden küçük olana sahip çıkan, büyüklerine saygıda kusur etmeyen, mantıklı olmak neyse ne de elini vicdanına götürmeden karar alamayan, komşusu açken tok yatamayan insanlığımızı, merhametimizi, saygımızı, değerlerimizi tek tek yitiriyoruz.  

Futbol oynadığımız yerler vardı mesela sokak aralarında ve bu yerlerde oynayacak çocuk sayısı o kadar fazla olurdu ki bazen takımlar kurar sıramızı beklerdik. Mahalleler arasında futbol turnuvaları yapardık. Bazen işi o kadar abartırdık ki mahalle takımlarımıza diğer mahallenin takımından oyuncular bile transfer ederdik. Birbirimize saygılı olmayı, birlik olmayı öğrendiğimiz futbolun gelişimimize olan etkisini şimdiki çocukların davranışlarını gözlemleyerek daha kolay anlama şansı bulabiliyorum. Ne zaman çıkıp bir dolaşayım desem bu sokakların hazin yalnızlıkları ile karşılaşıyorum. Çocukların bir kısmı kendi evlerinde bir kısmı ise internet kafelerde, psikolojilerini olumsuz yönde etkileyebilecek oyunlar oynuyorlar. Sanal hayatın şaşırtıcı gelişimine hayretler ederken, gerçek hayata yabancılaşıyorlar. Yine de iyi ki Gümüşhane' de yaşıyorum dediğim zamanlar da oluyor. 

2000' li yılların başlarında hayatımıza giren alışveriş merkezlerinin büyüsüne ülke olarak çabuk kapıldık. İnsanlar önce mahalle terzilerini kaybettiler yerlerine konfeksiyon (hazır giyim) mağazaları açıldı; peşi sıra mahalle berberlerini kaybettiler yerlerine kuaförler sonrasında ise güzellik salonları açıldı; mahalle bekçisi, mahalle ayakkabıcı, mahalle imamı, mahalle kahvesi, mahalle bakkalı gibi bir çok kavramı kaybettiler yerlerine alışveriş merkezleri açıldı. Bu alışveriş merkezlerinde yardımseverliklerini kaybettiler, mesela aynı alışveriş sırasına giren yaşlı teyzemize sıralarını vermemeye başladılar. İşi acele olan bir kişiye "hepimizin işi acele" diye tepki göstermeye başladılar, oysa mahallede herkes herkesi tanır kimse kimseyi kırmak istemezdi. Şimdiyse insanlar birbirlerini korkusuz ve umarsızca kırmaya başladılar. 

Alışveriş merkezlerinin birbiri ardına ve büyük bir hızla -tıpkı mantarlar gibi- açıldıkları sırada Gümüşhane'de sadece bir kaç süpermarket açıldı hepsi bu. Bu marketler de birbirimize olan saygımızı kaybetmemize asla izin vermediler. Çalışanları ve sahipleri çoğu zaman bir bakkal gibi halimizi hatırımızı sordular, sorunlarımızla ilgilendiler, dertlerimize ortak oldular. Halen daha terzimizi, ayakkabıcımızı sapasağlam yerli yerinde görebiliyor olmak, onlarla sohbet edebiliyor olmak iyi ki bu şehirde yaşıyorum dedirtiyor bana. Alışveriş yaparken tanıdığımız insanlarla muhatap olmak güvenimizi perçinliyor, sosyal hayatımızı olumlu etkiliyor. Umarım alışveriş merkezlerinin insan ilişkilerini hiçe sayan soğuk duvarları güzel şehrimizin sınırları içerisinde hiç bir zaman yükselmez.  

Eski mahalle kavramının yeniden hayatımıza girmesi belki biraz zaman alacak ama bence bir gün mutlaka olacak bu ve insanlar bir zaman sonra sanal hayatta çılgınca tarlalar ekip biçmeye başladıkları gibi büyük bir arzuyla eski mahallelerine özlem duyacaklar. Özellikle büyük şehirlerde yaşayan uzak akrabalarımızın her ziyaretlerinde beklemedikleri kadar büyük bir misafirperverlik ve ilgiyle karşılaşıp şaşkınlık duymaları birçok değerimizi koruduğumuzun en güzel kanıtıdır. Yazları da olsa köyüne geri dönen; yeşili, doğayı bahçesini görmeden yapamayan geçmişine sahip çıkan insanların varlığı mutluluk ve umut verici. Her ne kadar yüksek yapılar dağı taşı delme pahasına yükselmeye devam etse de, Gümüşhaneli insanlığından vazgeçmeyecek, o binalarda birbirini tanımayan ve komşuluk ne demek bilmeyen insanlardan olmayacaktır.